Nereye gidersek yanımızda ya da elimizde tabletlerimiz, telefonlarımız var.Biraz ayrı kaldık mı huzursuz olmaya başlıyoruz. Hele de şarjımız bitmek üzereyse ayrı bir huzursuz oluyoruz.Artık dışarıdayken birisi size ''Acil şarj aletiniz var mı?'' diye sorması klasik bir şey oldu.Önceleri okulda, kantinde birilerinin elinde devamlı telefonla uğraştığını görünce kızardım.Sanırım artık bu hastalık biraz bana da bulaşmış durumda.İstemeyerek de olsa alışkanlık haline gelmeye başlıyor.
Dün telefonumun şarj cihazımın bozulduğunu farkettim.Bunun üstüne telefonumun hiç şarjı yoktu.Aslına bakarsanız üzülmek yerine biraz sevindim.Hemen gidip yeni bir şarj cihazı alabilirdim. Kendi kendime karar aldım; bugün yeni şarj cihazı almayacağım ve hiç telefon kullanmayacağım.İlk başta elim devamlı gitse de günün sonuna doğru biraz alıştım.Akıllı telefonsuz da yaşabileceğimizi küçük bir bahane ile anlamış oldum. Faydalı yanları yadsınamaz bir gerçek ama biraz da boş yere meşgul eden yanları var.
Kısa bir tecrübemi paylaşmak istedim. İyi günler.
Elektrikler kesildiğinde inanılmaz mutlu oluyorum ben misal :D Kesinlikle belirli ölçülerde teknolojisiz de yaşanıyor hem de daha güzel oluyor. Deneyiminden de farkedeceksin eğer sürdürürsen :)
YanıtlaSilAyrıca daha çok vakit kalıyor kendine :)
SilArada cep diyeti yapmalı :)
YanıtlaSilhttp://loveandsmile.wordpress.com/
aaaa evet yaaaa arada şarj cihazını bozmalı filan sahiden deeee :)
YanıtlaSilBiriyle karşılıklı sohbet ederken akıllı telefonu aramıyorum ya da kitap okurken. Ama yalnızken ihtiyaç duyuyorum.
YanıtlaSil