Anneannem İçin Son Bir Yazı

Ben anneannemi kaybedeli sadece bir hafta oldu. Daha gözümdeki gözyaşlarım kurumadı. Biz küçükken yaz tatillerinde hep onun yanına giderdik. Buradan oraya giden günde tek otobüs seferi vardı ve sabah gün aydınlanmadan varırdık. Eve doğru yaklaştığımızda bizi karşılamak için o hep yola bakıyor olurdu. O kadar fedakardı ki, biz gelmeden yoldan yorgun geliriz ve dinlenelim diye yatakları hazırlamış olurdu. Üstüne bir de kahvaltımız hazır olurdu. Bir yıl ayrı kalmanın hasreti içinde torunlarını rahat ettirmek için kendini çok yorardı. Anneanne zahmet etmene gerek yok deyince bize kızar, siz rahat edin yoksa ben huzursuz olurum, derdi. Biz gelmeden önce tüm evi hazırladığı dolmalar, keteler, börekler, tatlılar, meyveler ile doldurmuş olurdu.

Dedemi kaybedeli de iki yıl gibi süre olmuştu. Biz dedeme çok üzülürken sen çok soğuk kanlı durarak hep bizi teselli etmeye çalıştın. Sonra bir hastalık geldi ve son bir ayını hastanede yatarak geçirdin. Tekrar çıkıp geleceksin diye beklerken hastane köşelerinde ansızın uzun bir yolculuğa çıktın. Yoğun bakımdasın diye yanına kimseyi almamışlardı. Kapıda herkes senin iyi olmanı beklerken oracıkta tek başına son nefesini vermişsin.

Biliyorum senin gözünde dünya malının ehemmiyeti hiç olmadı. Her ay eline geçen son üç kuruşla bile Kuran-ı Kerim alıp çevrendekilere dağıtır veya bir camiye bağışlardın. Hayatın boyunca tek derdin son nefesini mübarek Cuma gününde ve imanla verebilmek oldu. Rabbim sana bu isteğini bahşetti.

Keşke biraz daha yaşayabilseydin, keşke biraz daha yanımızda olabilseydin.. Anneannem, güzel insan!..
Nur içinde yat..

Y.A

YAZAR : Yusuf Arslan

Ben Yusuf Arslan. Kısaca Acı bir kahve tadında blogunun yazarı, yüksek mühendis, posta pulu koleksiyoncusu, pikapların çoğu tozlu raflara kaldırılsa da plaksever ve yeni yerleri gezip görmeyi seven biriyim. Daha Fazlası

PAYLAŞ

BENZER YAYINLAR