Yıllar Sonra Karşılaştığın Bir İnsan

Yıllar sonra tanıdığınız bir insanı görünce tanımamazlıktan hiç geldiniz mi? Sanırım bir keresinde maruz kalmıştım. Düşününce anlam veremedim. Belki de zor insan olmayı seçmiştir karşımdaki. Bilemezsin.. Gerçekten tanıyamamıştır desem bir kandırmacadan ibaret olacaktır. Kalabalık içinde önce uzun bir süre gözlerinize bakar bakar ve kafasını çevirir gider. Çocuklukta belki fazlaca samimi olduğun ve çok şey paylaştığın biriydi. Üstünden yıllar geçmiş, yılların getirdiği yorgunluk ile o masumiyet bozulmuş. İşler çıkara dönüşmüş. Her şey unutulmuştu. Bir de olay kalabalık içinde olunca bir selam bile verme tenezzülü bile edilmemişti. Ben yönelmiştim, o yan dönmüştü.
İnsanı seçmek mevki, statü farkı veya itibar mı belirleyecekti? Belki ileride lazım olur diye yüzüne bakmayıp sadece açık kapı mı bırakılacaktı? İkilcilik oynamayalım lütfen..

Mehmet Akif'i şimdi anlamaya çalışıyorum. Yıllar öncesinden haklıydı. "Artık iki yüzlü insanları sevmeye başladım. Çünkü yaşadıkça yirmi yüzlü insanları tanıdım." Mehmet Akif'in bu sözünde kabullenme yoktur. Sadece bu tür insanlara karşı acı bir serzenişi var. Durumu daha açık anlamak için TDK'den yardım alıyorum. Sözlükte "özü sözü bir olmayan, riyakâr, mürai" olarak geçmektedir. Bu insanlardan etrafta çok olacak ki ünlü bir şair bir sözünde bahsetmiş, hatta sözlükte bile ayrıntılı olarak tanımı yapılmış.

Konuyu daha fazla çarpıtmadan bir "merhaba, nasılsın?" dese bile yetecekti. Ben de bu yazıyı yazmayacaktım. Ne diyeyim, hayatta başarılar dilerim..

YAZAR : Yusuf Arslan

Ben Yusuf Arslan. Kısaca Acı bir kahve tadında blogunun yazarı, yüksek mühendis, posta pulu koleksiyoncusu, pikapların çoğu tozlu raflara kaldırılsa da plaksever ve yeni yerleri gezip görmeyi seven biriyim. Daha Fazlası